"فیلم ترسناک The Room زیر بار سنگین یک مفهوم بزرگ می شکند" همه ما در دوران کودکی آرزوی یک چیز جادویی را قبل به خواب رفتن داشته ایم، اما هیچکدام هم به آن آرزوی جادویی نرسیده ایم. حالا این فیلم به ظاهر ترسناک به ما نشان می دهد که چرا داشتن یک اتاق جادویی برآورده کردن آرزوها می تواند به شدت وحشتناک و عذاب آور باشد.
نگاهی به فیلم پام اسپرینگز (Palm Springs)
"بازی با فرمول و ایده آشنای فیلم روز گراندهاگ، البته با چاشنی انرژی مبتذل و پیچ و تاب هایی سرگرم کننده" داستان فیلم پام اسپرینگز بسیار ساده و سر راست است، وقتی در یک حلقه زمانی خاص و بی پایان گیر می کنیم، چه کنیم که زندگی تکراری ما پویایی یک زندگی سرزنده را داشته باشد؟! سازندگان این اثر فرض کرده اند همه روز گراندهاگ را قبلاً دیده اند و با ایده درگیری با حلقه زمانی آشنا هستند، بنابراین آنها به جای تمرکز روی چرایی رخداد حلقه زمانی، به زندگی شخصیت ها در حلقه زمانی تمرکز کرده اند. پام اسپرینگز یکی از آن موقعیت های نامتناهی است که ممکن است، اگر نمونه اش را ندیده اید، حداقل شاید درباره آن شنیده باشید. این فیلم مانند روز گراندهاگ یک پیام عاطفی و احساساتی با چاشنی ابتذال سبک زندگی هالیوودی در مورد ارزش بلوغ و خود شناسی و مراقبت از افراد پیرامونی انسان هاست. شخصیت های این اثر در راستای خودشناسی، به وسیله حلقه زمانی با بحران های وجودی خود درگیر هستند، و این درگیری گاهی وارد لحنی کارتونی نیز می شود. با این اوصاف این اثر قبل از هر چیزی یک کمدی رمانتیک واقعی است. پام اسپرینگز بسیار سریع با 90 دقیقه کارآمد و تراکم فوق العاده زیاد مکالمه های مهیج و لحظه های پویا به جلو حرکت می کند. این داستان ممکن است آشنا باشد، حداقل برای کسانی که یا با (Groundhog Day) بزرگ شده اند، یا ریف های مدرنی مانند Edge of Tomorrow یا Happy Death Day را تجربه کرده اند. اما تفاوت پام اسپرینگز با این آثار در اجرای تازه و بازیگوشانه آن در فرمول گنجانده شده است. با این حال، آنچه پام اسپرینگز را بیشتر از همه برجسته می کند، بازیگران آن و شیمی بزرگی است که آنها با اجرای خود نشان می دهند. اندی سامبرگ خنده دار است، کریستین میلیوتی عالی است و به بمب انرژی فیلم تبدیل می شود و جی کی سیمونز همیشه برنده ماجرا است.
به نظر من، درام جنگی "سگ شکاری" به وضوح روشن می کند که چرا نبردهای دریایی خیلی زیاد در سینما دیده نمی شوند. بیشتر فیلمهای جنگی روی سربازان درگیر آتش در نیروهای زمینی و رویکردهای فوری و اغلب شخصی آنها تمرکز می کنند. اما در نبرد های دریایی، انتقال فوریت یا سرعت کار بسیار دشواری است. برای مثال در فیلم سگ شکاری با وجود وسعت و گستره کشتی های جنگی، به نظر نمی رسد که آنها به سرعت در حال حرکت هستند. و همچنین زیردریایی های آلمان ها نیز در زمان بسیار زیادی قابل مشاهده نیستند. در واقع این کشتی ها و ناوهای جنگی به نظر به جز با موج های خروشان، با کسی دیگر نمی جنگند. بنابراین با وجود چنین چالش ها و دشواری هایی در تولید فیلم جنگی دریایی، کارگردانِ سگ شکاری یعنی آرون اشنایدر توانسته احساس تنش و هیجانی حداقلی را به بیننده منتقل کند. بدون تردید عنصر اصلی فیلم "سگ شکاری" ستاره آن، یعنی تام هنکس است. سالهای فروانی است که تام هنکس با بازی در نقش مردانی صالح که کارهایشان را به بهترین شکل ممکن پیش می برند، جا افتاده است. حالا در ادامه همین مسیر نوبت به ارنست کراوس رسیده که او نیز از این قاعده مردان صالح مستثنی نیست. کراوس یک دریانورد حرفه ای بوده که برای اولین بار در سال ۱۹۴۲ به عنوان فرمانده ناو "Greyhound" مامور به عبور از آتلانتیک شمالی بوده است. در واقع ماموریت اصلی او تلاش برای رساندن کاروانی متشکل از ۳۷ کشتی متفقین بوده که باید با خیال راحت به مقصد خود می رسیدند.
نکته مهم اول در مورد "نگهبان قدیمی" این است که یک فاجعه نیست، و البته فیلم خوبی هم نیست. فیلم جدید و ابرقهرمانی نتفلیکس از یک رمان گرافیکی اقتباس شده، و این اقتباس در جهت ساخت یک آی پی جدید و قدرتمند برای این شبکه برآمده! اساساً فرنچایز سازی یا برندِ بلاکباستر ساختن باعث می شود در شروع قصه گویی برای یک داستان جدید خیلی چیز ها در جهت خلق همان برند یا فرنچایز نادیده گرفته شود، چیزی که در این اثر نیر کاملاً روشن است عجله کردن برای معرفی گروه خفن ابرقهرمانی داستان است. فیلم نگهبان قدیمی ترکیبی از عناصر سرگرم کننده شامل اکشنی محدود و قصه ای با محوریت شخصیت هایی به ظاهر جالب است، که عدم پرداخت مناسب و عجله برای خفن جلوه دادن کلیت ماجرا، آن را مخدوش کرده است. فیلمنامه کار افتضاح نیست، ولی کیفیت آن به گونه ای هم نیست که نتیجه نهایی خوب باشد. به نظر در دوره فرنچایز سازی هالیوود، صنعت سرگرمی باید همچنان شاهد افزایش تعداد داستان ها در مورد شخصیت های اساطیری و کمیکی باشد که به نسل جدید منتقل می شوند. اما در مورد فیلم نگهبان قدیمی هرچند که فرضیه اثر آشنا به نظر می رسد، اما خود فیلم هرگز احساس مسکوت بودن به بیننده نمی دهد. نگهبان قدیمی نیز مانند بسیاری از فیلم های بلاکباستر این روزها، متأسفانه قبل از تحویل یک فیلم واقعاً خوب، به فکر سبد خرید و سود شخصی حاصل از آن است، که خود این یک شکست محسوب می شود.
هر فیلمی که آنجلینا جولی را به عنوان یک قاتل بین المللی معرفی کند، تقریباً به تعبیری فیلمی است که خشونت را زیبا و فریبنده جلوه می دهد. اما فیلم "تحت تعقیب" اولین کارگردانی تیمور بکمامبتوف قزاق در سینمای هالیوود، جدا از نمایش خشونت پر زرق و برق چیز های دیگری را نیز درشت جلوه می دهد. در واقع این یکی از استراتژیک ترین آثار هالیوود در قرن ۲۱ می باشد. فیلم تحت تعقیب از نظر ساختار فنی اثری درخشان و جلا داده شده با کارگردانی مناسب است. در نمای کلی این فیلم ایده یا استراتژی خاصی را طراحی کرده و زیبا جلوه می دهد، سپس ایده خود را به مرحله باروری می رساند، و در نهایت بعد از زدن حرفش، بیننده را تسلی می بخشد. چنین سینمایی که در آن آثاری چون تحت تعقیب رشد می کنند، صنعتی پیچیده و هدفمندی است که در درون خود تناقض و تضاد را با هم پرورش می دهد، و گاهی تفکیک خوبی از بدی در چنین سینمای استراتژی داری دشوار خواهد بود. خشونت در این فیلم ابزار ارائه پیام است، بنابراین خرد شدن استخوان در مقابل استخوان، قصابی حیوان و انسان با تیغه های تیز و (بخصوص) کاشت گلوله در پیشانی به گونه ای که ممکن است به عنوان شکوفه زرشکی از پشت جمجمه بیرون بیاید - تعهد فیلم برای اجرای پیام هایی است که تقریباً فقط به دلایل زیبایی شناسی ذاتی می توان آن ها را توجیه کرد.
فرانسوی و خشن!
در دهه های گذشته فرانسوی ها صنعت سینمایی اکشن بسیار قوی داشتند. و البته این اکشن در یک نام چون لوک بسون نیز خلاصه نمی شد، هرچند شخص لوک بسون و بدلکار های فرانسوی بودند که در سالیان اخیر پارکور را اختراع کردند (بسون فیلم های منطقه ۱۳ را با همین سبک پارکور تهیه و تولید کرد). سینمای فرانسه در قرن ۲۱ آثار اکشن خوبی چون شب بی خوابی، رودخانه سرخ، برادری گرگ و خیلی های دیگر را داشته است. حالا باید فیلم Lost Bullet را نیز به صادرات اکشن این کشور بیفزایید، و شخص Guillaume Pierret را به عنوان یک اکشن ساز خوب جدید در این کشور دنبال کنید. این نخستین فیلم بلند این کارگردان فرانسوی است که در آن بازیگرانی چون آلبان لنویر، نیکلاس دوواچل، رمزی بدیا و استفی سلما در آن بازی می کنند. کاملاً مشهود است که پیرت به عنوان یک فیلمساز عاشق و هوادار فیلمهای اکشن است، زیرا ژانر فیلم او یعنی گلوله گمشده ترکیبی از آثار سرعتی و خشن سینمای اکشن است. خیلی ساده باید بگویم اگر مجموعه فیلم تاکسی را دوست داشتید، یک فرصت خوب است که از این فیلم نیز لذت ببرید.
اسپایک لی یک فیلم هنری تأثیرگذار ارائه کرده!
اسپایک لی فیلمسازی است که کارنامه کاری اش به طور پیوسته درخشان نبوده است. با نگاهی به لیست فیلم هایش چشمان ما با آثاری چون "تابستان سام" و "او از من متنفر است" برخورد می کند که انصافاً فیلم های بدی هستند، اما شاید لکه سیاه فیلمسازی اسپایک لی بازسازی مخوف و به شدت افتضاح او از نسخه کره ای فیلم اولدبوی باشد. البته همین کارگردان فیلم قابل دفاع مالکوم ایکس را دارد و جالب اینجاست که او در این فیلم، مالکوم را یک انسان عجیب نمایش نمی دهد بلکه او را یک انسان واقعی و با نقص به نمایش می گذارد. اما همیشه برای من این سوال بوده و کماکان هست که چرا سازنده فیلم ظریفی چون مالکوم، می خواسته اولدبوی را بازسازی کند؟! به طور کلی در کارنامه اسپایک لی داستان های مربوط به جامعه سیاه پوستان، همیشه دارای یک جاذبه ای است که بیننده را با خود همراه می کند. شاید من اشتباه می کنم، شاید من دچار کج فهمی شده ام و شاید اتفاقی و تصادفی باشد، اما به نظر می رسد که دولت تحت امر ترامپ و شخص کثیف ترامپ، آتش زیر خاکستر این فیلمساز را دوباره شعله ور کرده، و او را از خواب زمستانی فیلمسازی اش بیدار کرده است. در روزگاری که فریاد سیاه و غیر سیاه از ناعدالتی خود به خود بلند است، دلقک احمقی چون ترامپ نیز با گرایشش به ترویج نژادپرستی و برتری سفید، باعث شده ناله ها و گریه های در خلوت تبدیل به شعار هایی مهیج شود که نه تنها در ایالات متحده بلکه صدایش در سراسر جهان بلند شده است. جالب اینجاست که مردم سیاه پوست سالها است که در حال فریاد زدن هستند، اما برای اولین بار در مدت زمان طولانی، بقیه جهان نیز به طور جدی می پرسند این بی عدالتی تا به کی و چرا؟!
پسر نابغه Artemis Fowl برای یافتن یک شیء اسرارآمیز و خطرناک و نجات پدر ربوده شده خود باید تنها با یک دنیای پنهان و جادویی روبرو شود، این خلاصه داستان این فیلم است. در ۳۰ دقیقه اولِ تماشای فیلم جدید دیزنی آرتمیس فاول، انتظار دارم بیشتر مردم این سوال را بپرسند که فیلم دقیقاً برای چه کسانی ساخته شده است؛ برای این دسته سوال کننده یک ساعت بعد همه چی تمام می شود، بدون اینکه پاسخی محکم و قابل لمس دریافت کنند. آرتمیس فاول به عنوان یک اقتباس از رمانی جوان پسندانه و فانتزی که به داستان پسر دوازده ساله و روابط او با جامعه ای از موجودات افسانه ای تمرکز دارد، شاید برای هر بزرگسالی جذاب نباشد. اما بسیار محتمل است که هرکسی این اثر را تماشا کند و با فقدان ماجراجویی، نبوغ و انواع موارد مورد نیاز دیگر در چنین فیلم های فانتزی روبرو شود. به نوعی می توان گفت نتیجه حاصل از این اقتباس بسیار شرم آور است، چرا که قرار بود فیلم کنت برانا هری پاتر جهان سینمایی دیزنی باشد. آرتمیس فاول رنگارنگ، اکشن، پر جنب و جوش و به نظر سینمایی است، اما فیلمنامه به شدت آشفته و چندپاره بودن لحن در نسخه نهایی که نشان از دست کاری در آن دارد، باعث شده نتیجه بسیار ناامید کننده به نظر برسد. البته بدون شک Artemis Fowl فیلم بچه هاست و از نظر آنها هیچ مشکلی در اثر وجود ندارد.
به نظر من هنوز هم می توان تغییر چهره را دیوانه کننده ترین اکشن تاریخ سینما نامید. این فیلم که توسط جان وو یا به قول غربی ها "گان فوو" ساخته شده بود، با پشتوانه ستارگانی چون جان تراولتا و نیکلاس کیج در تاریخ سینمای اکشن ماندگار شده است. شاید در طول تاریخ سینما این غربی ها بودند که سینما و ژانر سینمایی را خلق کردند، اما نمی توان نادیده گرفت که کارگردانان شرقی در زنده نگاه داشتن برخی ژانرها به نسبت غربی ها تلاش های چشمگیر بیشتری انجام داده اند. فیلمسازان شرقی تحت تأثیر این هنر غربی قرار گرفتند و خیلی سریع آموزش آن را نیز فرا گرفتند. با شروع فیلمسازی شرقی ها به نظر یک خون تازه وارد چرخه سینما شد، و این خون تازه خلاقیت خاص آنها بود. این خلاقیت منجر به تولید برخی از فیلم های حاشیه ساز، مبتکرانه و مهم شد که تا به امروز مورد توجه تمام فیلمسازان جهان قرار دارند. وقتی آکیرا کوروساوا فیلمنامه دژ پنهان را نوشت، این فیلم را ادای احترامی به وسترن های جان فورد نامید، و سپس یک فیلمساز نوپا غربی به نام جرج لوکاس تحت تأثیر فیلم های کوروساوا و فورد وسترن فضایی جنگ ستارگان را تولید کرد که امروز به عنوان یکی از بزرگترین فرانچایز های تاریخ سینما شناخته می شود. به طور مشابه وقتی رینگو لام فیلمساز هنگ کنگی، با الهام از آثار جنایی دهه ۷۰ سینمای اروپا و همچنین فیلم های گانگستری دهه ۴۰ و ۵۰ سینمای آمریکا و ترکیب آنها با هم و همچنین اضافه کردن چاشنی اکشن شدید و خشونت افسار گسیخته به آن شهر گناه را تولید کرد، احتمالاً پیش بینی این را نمی کرد که چند سال بعد کوئنتین تارانتینو جوان با الهام از فیلم او سینمای مستقل خودش را در دهه ۹۰ بنا نماید. در واقع فیلم لام و الگو گیری تارانتینو از او در دهه ۹۰ فیلمسازی مستقل را متحول کرد.
گستره شب نامه عاشقانه مرموزی به فیلم های درجه "B" دهه 1950 و بهترین قسمت های منطقهٔ نیمه‌روشن یا توایلایت زون است. این فیلم فرکانسی بین منطق و افسانه است که حتما باید تماشایش کنید. "تئاتر پارادوکس"
