نگاهی به فیلم Becky

 یک مطالعه مضحک و بی معنی در باب خشونت و انتقام! چرا هالیوود خشونت را به نوجوانان آموزش می دهد؟!

خیلی راحت می توان فیلم "بکی" را در آثاری که از نمایش لذت گناه ابایی ندارند، قرار داد. اما من با دیدن این فیلم یاد تنها در خانه افتادم. جالب ترین چیز در مورد تنها در خانه این است که با وجود همه ترفندها و تله های دقیق شخصیت کوین، مهاجمان دزد باید چندین بار به قتل می رسیدند. اما از آنجایی که تنها در خانه از نظر فنی و ژانری به عنوان "فیلم خانوادگی" تعریف شده بود، مهاجمان شرور و کارتونی این فیلم با ترکیبی از کبودی و برآمدگی موضعی با شکستی تحقیر آمیز از خانه فرار می کردند و در نهایت به چنگ قانون افتادند. حالا سه دهه از فیلم تنها در خانه گذشته و ما با فیلم بکی روبرو شده ایم، اثری که حکم فیلم درجه R تنها در خانه را دارد. با وجود پتانسیل فراوان، بزرگترین مشکل فیلم بکی تصویری نازک و کاغذی است که اثر از یک نوجوان عصبانی با یک مادر سرطانی مرده ارائه می دهد. شروع کار بد نیست و نوید اثری دلپذیر را می دهد، اما عدم شخصیت سازی و شخصیت پردازی مسیر پیش روی فیلم را خراب می کند. داستان از این قرار است که بکی دختر ۱۳ سالهِ غمگین و عصبی مادرش را از دست داده و رابطه درستی با پدرش نیز ندارد، در این بین تعدادی نئو نازی وحشی نیز از زندان فرار می کنند تا کلیدی عجیب را پیدا کنند و از قضا این کلید در خانه پدری و جنگلی بکی قرار دارد. این خط داستانی باعث می شود این دختر نوجوان به طرز بی رحمانه و با روش هایی که باعث می شود طرفداران آثار اسلشر به وجد بیایند، همه را سرگرم خشونتی بی معنی کند.

نگاهی به فیلم نوستالژیک Con Air (هواپیما محکومین)

بازهم نگاهی به یکی دیگر از اکشن های خاطره ساز دهه نود میلادی در هالیوود داشتم. اثری که هم دنباله رو بلاکباستر های عصر طلایی اکشن در هالیوود است، و هم یک جان مالکویچ و نیکولاس کیج جالب دارد که با گذشت این سالها دیدن دوباره آنها بازهم جذاب به نظر می رسد. هواپیمایی هالیوودی را تصور کنید که حامل محکومینی چون جان مالکویچ، دنی ترخو، استیو بوشمی و نیکلاس کیج است، نتیجه چنین اجتماعی چه می شود؟! یک اکشن بزرگ و فرار از زندان گونه هوایی که پس از بیست و چند سال هنوز هم دیدنی است. هنوز هم ایده فیلم هواپیما محکومین عجیب و غریب و گاهاً مسخره و خنده دار به نظر می رسد. سایمون وست بریتانیایی اولین اثرش به عنوان کارگردان یک فیلم بزرگ استودیویی است که تعریف ساده آن می شود یک اکشن بی کله مجنون و در زمان خودش حیرت انگیز که شاید اگر اسم فیلمساز را نگاه نکنیم، شاید فکر کنیم فیلمی از مایکل بی است. البته بدون شک موفقیت فیلم صخره در آن زمان باعث تولید چنین فیلمی یک سال پس تولید فیلم مایکل بی شد. همچنین این سالها دوران اوج ستاره اسکار بُرده یعنی نیکلاس کیج نیز بود. با وجود تمام این موارد گفته شده و برخی از فاکتور های غیر قابل پیش بینی از جمله کاریزمای بازیگران این فیلم تا به امروز، هواپیما محکومین همچنان یکی از عجیب ترین فیلم های پاپ کورنی دهه ۹۰ هالیوود باقی مانده است.

نگاهی به فیلم The Rock (صخره)

فیلم های اکشن دهه نود میلادی گاهی سرگرم کننده ترین چیزی است که می توان با آن ها وقت خود را پُر کرد. از همین رو فیلم صخره نیز یک چیز خوب برای صرف وقت است. چنین اثری صد در صد ایده اورجینالی ندارد، اما به جای آن یک نیکلاس کیج در قامت یک اسلحه مرگبار و یک مایکل بی جوان در پشت دوربین دارد، و همین برای یک اکشن سرگرم کننده دهه ۹۰ کافی به نظر می رسد. واقعیت این است که نباید فیلم های مایکل بی را جدی گرفت، چرا که آن موقع تمرین فیلم سازی به سبک کله خراب گونه مایکل بی را از دست خواهیم داد. صخره نیز از جنس های خوب و همزمان بد جناب مایکل بی است، که البته من آن را به خاطر شخصیت های پر انرژی اش دوست دارم. یک نکته در مورد این آثار دهه نود وجود دارد که در جهان سازی آنها نهفته است. اکثر آنها حاوی یا شامل یک یا چند قهرمان بی ترمز فداکار هستند که زن های نزدیک به آنها حکم آب نبات را برایشان دارند. قهرمانانِ در بیرون جنگجو و در درون مبتذلی که با این کلیشه ها بزرگ شده اند، آن دوران الگو خیلی ها بوده اند. هرچند این رویه پرداخت شخصیت همواره توهین آمیز است، اما در هالیوود آن دوران به شدت معمول و دوست داشتنی بود. مثال تکرار چنین ابتذالی در قهرمان پروری هالیوود مثال نیاز ماهی به آب است، در واقع آب که سینمای هالیوود است منبع پرورش چنین قهرمانان عجیبی برای مردم است.

نقد و بررسی انیمیشن اسکوب (Scoob)

نوشتن این مطلب برای من درد دارد - اما Scoob بد بود. و واقعاً منظورم این است که امیدوار بودم این انیمیشن عالی باشد - اما این طور نیست. فیلم جدید Scooby-Doo (اسکوبی دوو) در مجموع مسخره اما گاهی جالب است. فیلم انیمیشنی جدید اسکوبی دوو با عنوان اسکوب تعداد زیادی از شخصیت های کلاسیک شرکت هانا - باربارا را به روز رسانی کرده است. خیلی ها مثل من از کودکی یا نوجوانی با جمله معروف "اسکوبی دووبی دوو" آشنا شده ایم. بدون تردید یکی از کارتون های کلاسیک شرکت هانا - باربارا همین اسکوبی دوو است. گواه این موضوع تولید بیش از بیست اثر تلوزیونی و دو فیلم سینمایی هالیوودی از اسکوبی دوو می باشد. البته از آخرین حضور سینمایی اسکوبی بر پرده سینما 16 سال می گذرد - پس در نتیجه اعلام تولید یک انیمیشن سینمایی تحت عنوان اسکوب! بسیار هیجان انگیز بود. مانند فیلم های زیادی از امسال، بحران COVID-19 امیدهای این اثر را نیز برای اکران در سینما ها به باد داد. اما به نظر من اسکوب با این فضای مسخره و به شدت تلوزیونی کیفیت ساختاری و داستانی اش شانس آورده این گونه به نمایش عموم در آمده است.

آیا فیلم تایتانیک یک تراژدی کلیشه ای است!؟

هر از چند گاهی دوست داران فیلم و سینما به برخی از آثار با داستانهای عاشقانه کلاسیک مانند "رومئو و ژولیت"، "کازابلانکا" و البته فیلم "تایتانیک" ساخته جیمز کامرون رجوع می کنند. تا به امروز، مردم هنوز هم فیلم تایتانیک را به خاطر می آورند و شاید مثل من دوباره مرورش می کنند. اما سوال اینجاست که بعد از گذشت بیش از بیست سال از نمایش فیلم، آیا احساسات هنوز هم نسبت به آن مثبت است یا خیر؟! من بعد از تماشای دوباره فیلم از دوستانم و برخی از دوستانِ دوستانم پرسیدم که احساسشان در حال حاضر پیرامون فیلم بلاکباستر تایتانیک چیست؟! با کمال تعجب تعداد زیادی از آنها نظر موافقی درباره فیلم جیمز کامرون نداشتند که برنده ۱۱ جایزه اسکار شده است.

نقد و بررسی فیلم کاپون (Capone)

عملکرد تام هاردی به عنوان آل کاپون در این فیلم بیشتر از آنکه به یاد ماندنی باشد، از یاد رفتنی است.

چرا باید فیلم هیولایی GRABBERS را دید؟

چرا باید فیلم هیولایی GRABBERS را دید؟ یک فیلم ژانری خوب، تمیز، سرگرم کننده و یک اثری که در سیستم امروزی هالیوود به ظاهر دست نیافتنی است. این فیلم چیزی است که در دهه هفتاد و هشتاد میلادی در هالیوود شبیه به آن زیاد بود، اما حالا در قرن ۲۱ آثار ابرقهرمانی و بلاکباستر های اکشن عجیب و غریب جای آن را گرفته اند و هر از چند گاهی چنین آثاری در بریتانیا دیده می شوند؛ و فیلم هیولایی ایرلندی با نام GRABBERS نمونه ای از آنها است. فیلم کمدی وحشت و هیولایی جان رایت، فیلمساز ایرلندی در یک جزیره کوچک جریان دارد که توسط بیگانگان خون خوار مورد تهاجم قرار گرفته است. این فیلم نمونه بارز یک اثر دوست داشتنی‌،تکنیکی و گیرا در ژانر وحشت هیولایی است. این اثر به شدت من را یاد آثار ادگار رایت انداخت، به ویژه تریلوژی خون و بستنی او.

نظری کوتاه بر فیلم ماتریکس - The Matrix

نظری کوتاه بر فیلم ماتریکس - The Matrix محصول سال ۱۹۹۹ میلادی: تا امروز رسمی نظرم را پیرامون فیلم The Matrix (ماتریکس) جایی نگفته ام اما قصد دارم حالا چند جمله ای پیرامون این اثر حرف بزنم. ماتریکس یک فانتزی کونگ فویی آینده گرایانه با انواعی از بدلکاری های حرفه ای است که ریوز را به عنوان نئو، یک هکر رایانه ای که فکر می کند در قرن بیستم زندگی می کند دارد

نگاهی به فیلم SEA FEVER (تب دریا)

فیلم های وحشت آبزی یک زیر ژانر آشنا است که در سال های اخیر کمتر به آن پرداخته شده است، اما تب دریا ساخته Neasa Hardiman نشان می دهد که چرا باید هنوز از آنچه در زیر اقیانوس ها نهفته است ترسید. این فیلم ضمن ارائه موجودات آبزی خطرناک، با داستانی نسبتا مطلوب که فرضیات شما را از ناشناخته به چالش می کشد، کلاسیک هایی مانند بیگانه و موجود را به شما یادآوری می کند. با توجه به وضعیت فعلی جهان، تماشای فیلمی مانند SEA FEVER که در آن کلمه "قرنطینه" به شدت وارد فیلمنامه می شود، بدون اینکه بخواهید به نبرد روزانه ما با COVID-19 بپردازید دشوار است. در حقیقت تب دریا یک اثر ریز بودجه نسبتاً خوب است که کارگردانی و فیلمبرداری روان و زیبایی دارد. همان طور که گفتم تب دریا؛ فیلمی علمی تخیلی مهیج به کارگردانی نیسا هاردیمن است. گروهی از ماهی گیران، با موجودی ناشناخته رو برو می‌شوند که جانشان را به خطر انداخته است…

آنالیز کوتاهی بر فیلم The Platform

یکی از ترند ها یا پُر تکرارترین بحث های سینمایی چند روز اخیر و یا شاید حداقل یک ماه اخیر، پیرامون فیلم اسپانیایی پلتفرم یا به زبان اسپانیایی El Hoyo بوده است. فیلمی در مورد، یک سکو یا به ظاهر یک زندان دیستوپیایی به کارگردانی گالدر گزتلو-ارووتیا. همان طور که گفتم فیلم در مکانی خاص و در بستر فضای دیستوپیایی روایت می شود. اما ابتدا بگویم اصلاً منظور از چنین فضایی چیست؟!. دیستوپیا یا ویران شهر یک جامعه یا سکونت‌گاه خیالی در داستان‌های علمی–تخیلی است که در آن، ویژگی‌های منفی، برتری و چیرگی کامل دارند و زندگی در آن دلخواهِ هیچ انسانی نیست. این جوامع معمولاً زمانی از یک جامعه را نشان می‌دهند که به نابودی و هرج‌ومرج رسیده‌است. با این تعریف، یک «جامعهٔ پاد-آرمانی» نقطهٔ مقابل و وارونهٔ یک جامعهٔ آرمانی (آرمان‌شهر) است. آرمان‌شهرها جوامعی خیالی هستند که در آن‌ها همه‌چیز مثبت و ایدئال است. ترسیم یک جامعهٔ پادآرمان و بدزمانه توسط نویسندگان آینده‌گرا معمولاً به‌منظور هشدار به مردم در مورد ادامه یا افزایش چیرگی برخی معضلات اجتماعی صورت می‌گیرد.