لوگان یک وسترن اصولی است یا ابرقهرمانی آبنباتی؟

لوگان به خاطر نمایش خشونت افسار گسیخته خود مورد توجه و تمجید قرار نگرفت، حتی اگر درجه بندی R باعث بیشتر جدی گرفته شدن فیلم شده باشد، اما بازهم آن تنها نکته مهم فیلم نیست. این اثر با انتخاب لحنی تاریک و سیاه از زندگی شخصیتی خاص خود را منحصر به فرد کرد. لوگان ساخته جیمز مانگولد با تجزیه شخصیت ولورین احساسات، حس اساطیری یک ابرقهرمان و قصه گویی درست پیرامون یک شخصیت کامیک را با هم بر انگیخت تا بتواند یک کلیت چشمگیر شکل دهد. جیمز مانگولد برای ساخت این فیلم چندین ژانر را با هم ادغام کرده است؛ از فیلم جاده ای گرفته تا اکشن پسا آخرالزمانی و الیافی از ابرقهرمانی و بیشتر از همه وسترن در این فیلم دیده می شود. به نظر ریشه شخصیت این فیلم از دل کودکی داستان های کورمک مک کارتی و حتی نابخشوده کلینت ایستوود بیرون آمده است. بدون شک لوگان یک فیلم کامیک بوکی غیرمعمول است که از برچسب خود فراتر می رود، لوگان درگیر پسا مدرنیسم و رفتار جدی با شخصیت های پیچیده است.

معرفی فیلم حضور (Being There) یکی از کلاسیک های دهه 70 هالیوود

حضور یا Being There فیلمی از هال اشبی-که محصول سینمای دهه 70 میلادی است. این فیلم بر اساس رمانی به همین نام از جرزی کوزینسکی نویسنده لهستانی آمریکایی ساخته شده‌است. در این دهه یعنی 70 میلادی اشبی هفت کلاسیک دیگر ضد فرهنگ حاکم بر سینمای  آمریکا را ساخت. فیلم های او از جمله هارولد و موده (1971)، آخرین جزئیات (1973)، شامپو (1975) و بازگشت به خانه (1978) باعث شد آمریکایی ها در نگرش خود به سیاست، جنگ ویتنام، تمایلات جنسی و حتی برخورد با یکدیگر تجدید نظر کنند. پس از سرکشی و رفتارهای رادیکال دهه 1960 فیلمی مثل حضور حکم آبی بر آتش بود. در آن دوره هالیوود، برجسته ترین نمادهای جامعه آمریکایی به نوعی  از بین رفته بودند. ریچارد نیکسون کاخ سفید را ترک کرده بود، جنگ ویتنام پایان یافته بود و چندین پیروزی کوچک به دلیل برابری نژادی و حقوق زنان به دست آمده بود. با این حال، تلویزیون در خانه آمریکایی ها حضورش چنان غیرقابل اجتناب بود که زندگی بدون وِزوِز مداوم آن تقریباً غیرممکن به نظر می رسید. در واقع در این دوره ما شاهد بروز هالیوود جدیدی نیز بودیم. اما اشبی، همیشه ضد استبدادی، و با یک نگاه انتقادی به سیستم های سیاست آمریکا، دین و فرهنگ رسانه ها کارش را به پیش می برد. و حضور هم در زمره این آثار او قرار می گیرد.

نقد فیلم The Platform - انعکاس خام اما واقعی جامعه

نیمی از ثروت خالص جهان متعلق به 1٪ برتر است. آماری خفه کننده برای بشریت. در مورد این فکر کنید چگونه می شود به طور همزمان افرادی که بی خانمان هستند، باید روزانه تلاش کنند تا اهداف خود را برآورده کنند و از گرسنگی نمیرند، و افراد با پول بیشتر - از آنچه می توانند در دوره زندگی هزینه کنند فراتر استفاده کنند؟! اما این چیزی نیست جز سرمایه داری در خشن ترین مدل خود. به دلیل همه گیری COVID-19 در هفته های اخیر صحبت های زیادی در مورد سرمایه داری شده است. بیماری همه گیری که در زندگی ما نفوذ کرده است. بیماری همه گیر که برخی از باشکوه ترین شهرهای جهان را به زانو درآورده است. کرونا ویروس کشنده می کشد و به جلو حرکت می کند و اقدامات بعدی که توسط رهبران جهان برای مهار این مشکل صورت گرفته است، در بسیاری از افراد و جوامع بدترین وضعیت را به همراه داشته است. افرادی هستند که با تمام وجود مخالف اندیشه «قرنطینه» یا خانه نشینی هستند، زیرا آن را تضمین رکود اقتصادی جهانی می دانند. برخی آشکارا ابراز داشته اند که خیلی بیشتر از اینکه اجازه دهند اموال و سود های گران بهاشان به زمین فرو رود، خواهان قربانی کردن چند میلیون انسان مانند گوسفند در کشتارگاه هستند. این یک فکر بیمار ناشی از سرمایه داری است.

نقد فیلم Underwater - مقابله با موجودی عجیب در اعماق اقیانوس

کریستن استوارت با جعل هوشیاری سیگورنی ویور در زیر آب کاری فراتر از سطح انتظار انجام داده است. این فیلم از گونه امثالِ بیگانه است، اما با این تفاوت که دارای محیطی در بستر دریای عمیق است. از نظر شکل و شمایل فیلم UNDERWATER مانند فیلم های هیولایی دهه نودی هالیوود است، البته منظورم این نیست که فیلم چیز بدی می باشد. ما در دهه نود هالیوود با آثاری در درجه B مواجه می شدیم که به تقلید از فرمول بیگانه ریدلی اسکات می پرداختند، مانند فیلم های Deep Rising و The Relic این آثار در چارچوب ژانرشان بیننده را سرگرم می کردند و البته فراموش می شدند. باید باور کنیم که کمبود اصالت به شرط سرگرم کردن و اجرای درست فرمول فیلمسازی به طرز تعجب آورى زیان آور نیست. حالا بعد فیلم "زندگی"، زیر آب نیز با استفاده از فرمول بیگانه به گونه ای طراحی شده است که می توان به سادگی آن را یک اثر ترسناک علمی تخیلی نامید که بیننده را سرگرم می کند. این اثر هرچند جاه طلبی عجیبی در گونه خودش انجام نمی دهد اما به اندازه نود دقیقه سرگرم کننده است.

نقد فیلم Bad Boys For Life - یک اکشن جالب و یک کمدی درام خوب

"پسران بد" بازگشتند
 

قهرمانان دوران کودکی ما دیگر همان مردانی نیستند که قبلاً بودند. سینما در حداقل پنج سال اخیر چیزی را به ما نشان داده که در آن قهرمانان بزرگ هم به زانو در آمده اند. برای مثال در سال ۲۰۱۵ راکی را دیدیم، مردی که روزی با چهره ای خونین اما خونسرد، آرواره های ایوان دراگو مخوف را درهم می کوبید، حالا در زندگی اش سقوط کرده است، و حتی به سرطان هم مبتلا شده، یا در سال گذشته آرنولد را با ترمیناتور جدیدش داشتیم، که نه تنها دیگر مو و چهره اش خاکستری شده، بلکه شخصیت ترمیناتور حالا یک همسر و فرزند هم دارد که با آنها در عمق جنگل آرام زندگی اش را می کند. یا در همین سینمای خودمان چندین سال است که دیگر جمشید هاشم پور با دو کلاشینکف و سَری تراشیده به مجرمین و قاچاقچیان حمله ور نمی شود. در واقع این اتفاق غمگینانه ای است، اما این واقعیت زشت و زیبا زندگی است که بهترین نسخه های این شخصیت ها / بازیگران را به ما داده است. افزایش سن برای مطابقت با حال امروز آنها، آسیب پذیری هایی به آنها افزوده است. البته این را نیز نباید فراموش کنیم که زیر بدن به ظاهر پولادین آنها نیز گوشت و خون جریان دارد. صورتهای آنها اغلب در گذر زمان چروکیده می شوند. آنها نقص دارند، و برای اولین بار قهرمانان ما نیز انسان هستند.

نقد فیلم The Call of the Wild - نمایشی کارتونی و CGI محور از رمان کلاسیک آوای وحش

ارائه رمان کلاسیک جک لندن از سفر یک سگ به نام باک به طبیعت ابتدایی و وحشی توسط فن آوری مدرن شاید جذابیت بصری داشته باشد، اما مشکل این است که وقتی شخصیت های انسانی در اطراف این سگ دیجیتالی وجود دارند، باورپذیر نیستند؛ و این در میزان 99.9٪ زمان فیلم صادق است. باک که یک سگ دیجیتالی است به نظر واقعی می رسد، اما اطراف او را اشخاص کارتونی و گاهاً کاریکاتوری پُر کرده اند. آوای وحش فیلم بدی نیست، اما به شدت فیلم مشکل داری است. حتی سگ به ظاهر واقعی اثر نیز با عملکرد گاهاً کارتونی اش با طرح واقع بینانه خود مغایرت دارد. این فیلم اثری است که یک فیلمنامه خوب و پر از شخصیت های جالب در کنار جلوه های ویژه خوبش می توانست آن را به طور کامل برای بیننده درگیر کننده تر کند. اما فیلمنامه مایکل گرین براساس کتابی با همین نام نوشته جک لندن کم عمق است.

نقد فیلم The Gentlemen - بازگشت گای ریچی به ماکسیمم خودش

با دیدن قاپ زنی و قفل، انبار و دو بشکه باروت بیننده می داند به شکل صادقانه از یک فیلم گای ریچی، باید چه انتظاری داشت. جدید ترین فیلم او یعنی آقایان(جنتلمن)، بازگشتی به قصه گویی سریع ِ ریتمیک است که طرفداران بسیاری از کارهایش او را با چنین مؤلفه ای می شناسند. ما در این فیلم شاهد روایتی هستیم که از طریق قصه گویی غیر خطی مخاطب را به سمت خود جلب می کند. گای ریچی فیلمسازی است که سبک خودش را دارد. مانند ادگار رایت و کوئنتین تارانتینو، ریچی نیز امضای سینمایی خود را پای اثرش می گذارد.

نقد فیلم Birds of Prey - هر آن چیزی که باید Suicide Squad می داشت

پرندگان شکاری و رهایی فانتزی یک هارلی کویین تنها می تواند ادعا بهتر بودن از هم گونه خودش یعنی جوخه انتحار را داشته باشد. بسیاری از فیلم ها شما را می خنداند، اما یک کمدی خوب بیش از این خنداندن ساده است. آن کمدی خوب است که داستانی دارد که می توانید آن را دنبال کنید و شخصیت هایی که می خواهید به آنها اهمیت دهید. اگر فیلمی کمدی اکشن بود، باید به مبارزات اکشن و پاورقی های رفاقتی بین شخصیت ها نیز توجه داشته باشید. فیلم جوخه انتحار شخصیت های جالب و گاهاً میخکوب کننده ای داشت، اما آیا کسی تا امروز فهمیده است این فیلم در مورد چه بود؟ یا جوکرش با بازی جرد لتو دقیقاً در طول فیلم چه می کرد؟ و همچنین شرور دیگرش افسونگر دقیقاً حرفش چه بود و چرا؟ از طرفی دیگر فیلم پرندگان شکاری اکثر این جنبه های مورد سوال را تیک می زند. در واقع این همان چیزی است که باید جوخه انتحار دیوید آیر می شد، و اما نشد.

نگاهی به سریال The Letter for the King - نامه ای که خیلی قابل توجه نیست

آیا ما به درام های تخیلی و فانتزی بیشتری احتیاج داریم؟ بله! ما همیشه به درام های فانتزی احتیاج داریم. اما آیا ما به درام های فانتزی مانند "نامه ای برای پادشاه" احتیاج داریم؟ پاسخ به این کمی سوال برانگیز است. سریال نامه ای برای پادشاه بر اساس رمان کلاسیک هلندی به همین نام تولید شده است، این سریال نیز یکی دیگر از موارد اضافه شده به لیست آثار فانتزی روزافزون Netflix است. در سال 2019، این سرویس پخش با سریال های مشابه مانند "The Witcher" و "The Crystal Dark: Age of Resolution" موفقیت بزرگی پیدا کرد.

نقد فیلم Dolittle - یک فیلم کامل برای بچه ها

وقتی صحبت از دکتر دولیتل می شود، بسیاری از نسل من فیلم ادی مورفی را به یاد می آورند و نه کتاب دهه 1920 که شخصیت تیتراژ را نشان می داد. اکنون اما، نسل جدیدی از بچه ها اقتباس از داستان کلاسیک دولیتل را با رابرت داونی جونیور به عنوان پزشک، خواهند شناخت. و صادقانه بگویم، تجربه من در تماشای این فیلم که مجبور شدم کنار کودکی بنشینم و فیلم را ببینم باعث شد احساسات درونی او را دریابم که چرا او چنان ناراحت است که مرد آهنین در Avengers Endgame درگذشت و چرا او بسیار خوشحال شد که او را در حال صحبت کردن با حیوانات دید. این نکته به من یادآوری کرد که نسل جوان و حتی خورد سال زیادی دونی جونیور را به عنوان یکی از قهرمانان نمادین زندگی خود تعریف کرده اند- حتی در ایران!