لوگان به خاطر نمایش خشونت افسار گسیخته خود مورد توجه و تمجید قرار نگرفت، حتی اگر درجه بندی R باعث بیشتر جدی گرفته شدن فیلم شده باشد، اما بازهم آن تنها نکته مهم فیلم نیست. این اثر با انتخاب لحنی تاریک و سیاه از زندگی شخصیتی خاص خود را منحصر به فرد کرد. لوگان ساخته جیمز مانگولد با تجزیه شخصیت ولورین احساسات، حس اساطیری یک ابرقهرمان و قصه گویی درست پیرامون یک شخصیت کامیک را با هم بر انگیخت تا بتواند یک کلیت چشمگیر شکل دهد. جیمز مانگولد برای ساخت این فیلم چندین ژانر را با هم ادغام کرده است؛ از فیلم جاده ای گرفته تا اکشن پسا آخرالزمانی و الیافی از ابرقهرمانی و بیشتر از همه وسترن در این فیلم دیده می شود. به نظر ریشه شخصیت این فیلم از دل کودکی داستان های کورمک مک کارتی و حتی نابخشوده کلینت ایستوود بیرون آمده است. بدون شک لوگان یک فیلم کامیک بوکی غیرمعمول است که از برچسب خود فراتر می رود، لوگان درگیر پسا مدرنیسم و رفتار جدی با شخصیت های پیچیده است.
لوگان با وارد شدن به پاشنه درجه بندی R بعد از ددپول، نشان می دهد حتی محدودیت سنی نیز باید در اختیار فرم و محتوا قرار بگیرد تا بیشتر دیده شود. منظور من به طور خلاصه این است که اگر فیلمنامه و نقشه راه مشخصی برای یک اثر وجود نداشته باشد، حتی درجه بندی R هم عامل نجاتش نمی شود. مثال بارز آن پسر جهنمی جدید است، وحتی به نظر من وجود یا عدم وجود محدودیت سنی فیلمی چون ونوم را نیز نمی تواند نجات دهد، چرا که ایراد آن نیز در درجه سنی خلاصه نمی شود. برای فیلم لوگان، تیم فیلمنامه نویس کار شامل مانگولد، اسکات فرانک و مایکل گرین، لوگان پیر را به عنوان ریشه اصلی فیلم مورد گسترش قرار دادند. این انتخاب مهم و پایه ای باعث شد مانگولد به کلی هیچ نیازی به ارجاع بی فایده به جهان پیشین مردان ایکس نداشته باشد، و تا پایان بدون ارجاع خاصی قصه خود را روایت کند.
ما در این فیلم قهرمانی به نام لوگان را در حالتی خراب مشاهده می کنیم. هیو جکمن در قامت لوگان و در پشت ریش ها و موهای خاکستری و یک هیکل فرسوده هلنیستی، ظاهر جذاب یک قهرمان وسترن خسته را دارد. بر طبق گفته ها این آخرین حضور او در این نقش است، و انصافا بهترین عملکرد او نیز در این نقش همینجاست. شخصیت پردازی درست همه کاراکتر های کانونی که دلیل درست برای رفتارشان دارند از نکات بزرگ این فیلم است. تک تک جزئیات شخصیت ها از چارلز تا لوگان و دختر بچه و حتی شروران باعث ایجاد یک داستان تعقیب و گریز ساده می شود که بینندگان را از نقطه A به B می برد، اما در طی آن فیلم به بررسی شخصیت ها و پیوند های خانوادگی عمیق آنها می پردازد. مانگولد فیلمسازی است که آثار او دارای غنای وسیع محتوایی و نوآوری در فرم و گاهاً محتوا هستند، که بیشتر آنها الهام گرفته از سبک آثار وسترن است. ژانری که او بیش از یک دهه پیش با قطار ۳:۱۰ به یوما و حتی سرزمین پلیس در آن کاوش های فراوانی انجام داده است. میل و علاقه او به وسترن کردن فیلم لوگان درست در سکانسی قبل از شروع سفر جاده ای فیلم، در صحنه ای که چارلز و لارا در حال تماشای فیلم کلاسیک شین ساخته جرج استیونز هستند، بیشتر روشن می شود. لحن سرنوشتی تلخ در سایه ژانر وسترن سرانجام فیلم لوگان است. فیلم مانگولد با تمام عناصر درونی اش چیزی جدید را در سُنت قدیمی آثار وسترن ترسیم کرده است. رویکرد مانگولد در لوگان برخلاف جرج میلر در سری فیلم مکس دیوانه و به خصوص جاده خشم و مکس دیوانه۲ است که تنها از دلیجان، ساخته جان فورد وام گرفته بود. در واقع، مانگولد از سبک آثار فورد تأثیر پذیرفته است، اما کاملاً آن را تکرار نکرده است؛ البته دقیقاً مانند جاده خشمِ میلر، بخش بزرگی از لوگان شامل تعقیب اتومبیل با سرعت بالا در جاده های غبارآلود و فراموش شده است.
با این اوصاف معلوم است که لوگان مثل دیگر آبنبات های رنگارنگ MCU نیست، بلکه یک وسترن با رگه های ابرقهرمانی است. البته هرچند فیلم مانگولد یک وسترن وابسته به غرب را ترسیم می کند، اما ناخواسته یا از روی هوش موضوعات معاصر را نیز وارد طرح می کند، که شامل دیوار بین مکزیک و آمریکا و اشاره به نکات مختلف در روابط بین پروفسور ایکس و لوگان می شود. ولورین در آسیب پذیرترین وضعیت خود در لوگان قرار دارد و هرگز نتوانسته است خود را بخاطر گذشته خونین خود ببخشد و همین قوس شخصیتی او را پیچیده تر کرده است. این فیلم مسائل پایدار شخصیت او را از طریق صحنه ها و مناظر روستایی موجود در اساطیر کلاسیک وسترن، مورد بررسی قرار می دهد، ضمن این که نشان می دهد، متأسفانه گذشته لوگان بدون مجازات باقی نمی ماند. مانگولد خشونت را با عواقبش دنبال می کند. وقتی چنگال لوگان به کسی وارد می شود، نتیجه آن خون شدید و جدا شدن قسمت های بدن است. در پس این خشونت هم وقتی شخصیتهایی که عاشقشان هستیم سرانجام می میرند، مرگ آنها زیبا یا عاشقانه نیست. این یک فیلم بی رحمانه و بی امان است که سرانجام تمام وحشیگری های شخصیت لوگان را نشان می دهد. از این گذشته، جکمن هرگز بهتر این فیلم نبوده است.
این فیلم به عنوان یک اثر ابرقهرمانی در بین بهترین فیلم های برتر این شاخه تا به امروز قرار دارد (البته اگر برچسب "ابرقهرمان" حتی در آن صدق کند). این یک تصویر استثنایی و کاملاً زیبا و پر از احساسات و تکنیکی است. اما بهتر است که به لوگان به عنوان یک فیلم ابرقهرمانی نگاه نکنید. بلکه، آن را به عنوان یک سفر شخصیتی وسترن ببینید که با مقصدی آشکار و شاید سرنوشتی تاریک اما بزرگ به پایان می رسد.
