کریستن استوارت با جعل هوشیاری سیگورنی ویور در زیر آب کاری فراتر از سطح انتظار انجام داده است. این فیلم از گونه امثالِ بیگانه است، اما با این تفاوت که دارای محیطی در بستر دریای عمیق است. از نظر شکل و شمایل فیلم UNDERWATER مانند فیلم های هیولایی دهه نودی هالیوود است، البته منظورم این نیست که فیلم چیز بدی می باشد. ما در دهه نود هالیوود با آثاری در درجه B مواجه می شدیم که به تقلید از فرمول بیگانه ریدلی اسکات می پرداختند، مانند فیلم های Deep Rising و The Relic این آثار در چارچوب ژانرشان بیننده را سرگرم می کردند و البته فراموش می شدند. باید باور کنیم که کمبود اصالت به شرط سرگرم کردن و اجرای درست فرمول فیلمسازی به طرز تعجب آورى زیان آور نیست. حالا بعد فیلم "زندگی"، زیر آب نیز با استفاده از فرمول بیگانه به گونه ای طراحی شده است که می توان به سادگی آن را یک اثر ترسناک علمی تخیلی نامید که بیننده را سرگرم می کند. این اثر هرچند جاه طلبی عجیبی در گونه خودش انجام نمی دهد اما به اندازه نود دقیقه سرگرم کننده است.
یکی از نکاتی که باعث بهتر جلوه دادن چنین آثاری می شود تیم بازیگری آن ها است، از این رو کریستن استوارت نیز به عنوان قهرمانی ایده آل به سبک ریپلی کمک شایانی به فیلم زیرآب کرده است. شباهت سنگین نقش او به سیگورنی ویور در بیگانه (بخصوص در بیگانه ۳) باعث یادآوری فضایی مخوف با موجودی مخوف تر مانند زنومورف و ریپلی می شود، البته با این تفاوت که لوکیشن فضایی جای خود را به لوکیشنی در اعماق تاریک دریا داده است. شخصیت نورا با بازی استوارت یک مهندس مکانیک است که در کِشاکِش داستان بیننده بیشتر با زوایای پنهان زندگی او آشنا می شود. فیلم درباره اعضای یک زیردریایی علمی است که بعد از وقوع چیزی شبیه به زلزله از نگاه آنها، برای نجات خود مجبور می شوند به سفری دریایی و خطرناک در اعماق دریا بروند. به طور خلاصه تر فیلم UNDERWATER یک بازگشت به فیلم سازی استودیویی با چارچوب پِیرُوی از یک فرمول خاص در خدمت ژانر و اصول کلیشه ای است. همچنین نکته دیگر و مورد توجه در این فیلم به بلوغ رسیدن استوارت به عنوان یک بازیگر است. او حالا احساسات کافی برای چنین نقش هایی را کاملاً بروز می دهد، و هیچ کس نمی تواند او را متهم به کم کاری کند. هرچند این نقش یک اتفاق درجه یک برای او نیست، اما این شخصیت ثابت می کند که هالیوود می تواند برای انتخاب نقش اصلی زن در چنین آثاری، نگاه بیشتری به او داشته باشد.
زیرآب به نوعی دنباله رو سنت آثاری چون بیست هزار فرسنگ زیر دریا نیز هست که بر مبنای کلاسیک ژول ورن تولید شده اند. وقتی بی انداز به عمق برویم و طبیعت آن مکان را دگرگون کنیم، آنقدر موجودات ناشناخته ای هستند که به بیگانگان انسانی حمله ور شوند. ارگانیسم اعماق دریا خود به خود انسان را به طعمه ای برای موجودات آبزی عجیب تبدیل می کند، و فیلم زیرآب توانسته این فضای گروتسک را به بیننده القا کند. از جهاتی این اثر به فیلم هیجان انگیز جیمز کامرون یعنی The Abyss نیز بی شباهت نیست، که به دنبال نمایش زندگی هوشمندانه در اعماق بود. نوع پرداخت این فیلم به ترس ناشی از اعماق اقیانوس را می توان در گروه انسانی داستان که برای نجات با هم همراهی می کنند، مشاهده کرد. هر یک از آنها ترس قابل توجیهی درباره آنچه در پایین اقیانوس جریان دارد، در ذهنشان کاشته شده است. هر چند اوضاع به اندازه کافی عجیب است، اما کاملاً واضح است عناصر زیادی از بیگانه ریدلی اسکات وام گرفته شده، از لیست گروه انسانی متفاوت گرفته تا استفاده از کلاستروفوبیا یا ترس از محیط های بسته و وجود هیولایی غیر مترقبه در اوج ماجرا.
نویسندگان فیلم زیرآب با استفاده از محتوای شاخص فیلمنامه بیگانه از لحظات ابتدایی تا چند دقیقه پایانی سعی کرده اند مخاطبان فیلم را به سمت روبرویی با یک سری فاجعه بارانِ در حال توسعه ببرند، که بیننده هم بترسد و هم منتظر اتفاقی دیگر در فریم های پایانی اثر باشد. اما آیا توانسته اند این حس را بوجود بیاورند یا نه؟! پاسخ این سوال در نحوه کارگردانی اثر گنجانده شده است. به نظر می رسد کارگردان ویلیام اوبنک تصمیم گرفته فیلم خود را در دومین پرده ماجرا تازه شروع کند، و از آنجاست که تازه همه چیز جالب می شود. در پرده اول ما به شکل مختصر با شخصیت اصلی یعنی نورا آشنا می شویم، آن هم در مکانی به عمق هفت مایل دریایی در سطح عمیق اقیانوس، و سپس در یک لحظه همه چیز از هم پاشیده می شود. از این جا به بعد زمان برای نمایش بیشتر حادثه یا نمایش های پشت پرده آن وجود ندارد. و بیننده نیز انتخابی ندارد جز خیره شدن به ماجراهای پیش روی خود. در ظاهر حادثه زلزله به نظر می رسد، و این چیزی است که شخصیت ها می گویند و ما نیز باید با شک آن را باور کنیم.
بعد از این تشنج ابتدایی ما با شخصیت های بازمانده یک ایستگاه حادثه دیده مواجه می شویم که باید برای نجات جان خود هرچه سریع تر این ایستگاه خطرناک را ترک کنند. بازماندگان نمی توانند برای کمک صبر کنند زیرا هسته قدرت ایستگاه ممکن است در هر لحظه پاره شود و منجر به انفجاری بزرگ گردد. پس در نتیجه گروه بازمانده مجبور به پوشیدن لباس های خاصی می شوند که بتوانند به دل اعماق دریا بزنند. مقصد آنها، یک سایت مجاور مجهز به غلافهای فرار از اعماق به سمت سطح می باشد. اما فرار این تیم شش نفره از زمان فروپاشی یک ایستگاه به فرار ناامیدانه آنها از دست هیولاهای دریایی تبدیل می شود. هیولاهای عجیبی که هم چنگال تیزی برای شکار دارند و هم دندان محکی برای نابود کردن طعمه خود. آنچه در مورد Underwater بهتر عمل می کند، سرعت بی رقیبی است که بازماندگان ما را به سمت یک انسداد و خطر پس از دیگری سوق می دهد، چه به شکل ساختار فروپاشیده از فضای حاضر در آن و چه هیولاهای گرسنه ای که برای شکار انسان لحظه شماری می کنند.
یک کلیشه در این فیلم ها با پیشرفت داستان - گفتن این جمله توسط شخصیت ها و قهرمان فیلم است: آیا این چیست؟! یا این چه چیزی می تواند باشد. کارگردان ویلیام اوبنک با شخصیت تی جی میلر همین کلیشه را تکرار کرده است، اما بیشتر اوقات اوبنک تنش را بدون طنز کلامی حفظ می کند. همان طور که گفتم استوارت با نمایش نسخه دریایی آلن ریپلی در چارچوب شخصیت نورا، باعث بهتر درک شدن موقعیت را به بیننده می دهد. او یک قهرمان است که می تواند از قدرت و آسیب پذیری زیادی برخوردار باشد و عملکرد بدنی متعهدانه، او را به عنوان ماده مورد نیاز فیلم معرفی می کند. به طور کلی مجموع بازیگران در اندازه مورد نیاز نقش شان عملکرد قابل قبولی دارند، و باید گفت بازی آنها در کنار جلوه های ویژه قانع کننده فیلم، مواد مورد نیاز یک فیلم سرگرم کننده علمی تخیلی و ترسناک را فراهم کرده اند. در واقع بهترین راه برای توصیف این فیلم گفتن این اصطلاح است: "بیگانگان در زیر دریا". اوبنک با طراحی تولید خوب، و استفاده درست از مواد چنین آثاری، توانسته به یک فرم خوب دست پیدا کند. در واقع تیم تولید تنها به CGI وابسته نبوده اند، بلکه از آن نیز برای ارائه بهتر این فضا استفاده کرده اند. هرچند تدوین و ویرایش فیلم به همراه فیلمبرداری تاریک از اعماق دریا کمک شایانی به اتمسفر فیلم کرده است، اما رمز گشایی برخی از صحنه های اکشن برای بیننده سخت است (احتمالاً برای نگه داشتن درجه سنی PG-13).
در مجموع همه چیز فیلم در حد انتظار نیست. برای مثال شروع و پایان فیلم نیاز به ارائه پشت پرده هایی دارد که اگر تولید می شدند، به موفقیت فیلم کمک می کردند. به همین ترتیب از سه پرده فیلم، قطعه اول فراموش شدنی است، اما فینال فیلم یک وحشت لاوکرافتی جالب است. جذابیت فیلم وام گرفته از کارگردان ویلیام اوبانک، فیلمبردار بویان بازلی و تیم تدوین اثر است که توانسته اند با حفظ ریتم تا پایان، فیلم قابل تحملی را تولید کنند. در پایان، UNDERWATER فقط یکی دیگر از کلون های وابسته به گونه بیگانگان است، که با این متر و معیار فیلم بدی نیست، و به اندازه کافی سرگرم کننده است. اگر با انتظارات مدیریت شده وارد تماشای این فیلم شوید، مطمئناً از آن لذت خواهید برد. اگرچه زیر آب به سختی برای پیشرفت شخصیت وقت می گذارد، اما طبیعتاً اجرای درست تیم بازیگری، کارگردانی و تیم جلوه های ویژه و به خصوص کریستن استوارت در قامت قهرمان، ما را برای لذت بردن از ۹۰ دقیقه هیجان یک B-movie پای این فیلم نگاه می دارد.
سلام . ریویو جالبی بود هر چند فیلم رو دوست نداشتم . لطفا نقد از فیلم های کلاسیک هم بگذارید اگر منتقد کلاسیک بینی هستید .