نیمی از ثروت خالص جهان متعلق به 1٪ برتر است. آماری خفه کننده برای بشریت. در مورد این فکر کنید چگونه می شود به طور همزمان افرادی که بی خانمان هستند، باید روزانه تلاش کنند تا اهداف خود را برآورده کنند و از گرسنگی نمیرند، و افراد با پول بیشتر - از آنچه می توانند در دوره زندگی هزینه کنند فراتر استفاده کنند؟! اما این چیزی نیست جز سرمایه داری در خشن ترین مدل خود. به دلیل همه گیری COVID-19 در هفته های اخیر صحبت های زیادی در مورد سرمایه داری شده است. بیماری همه گیری که در زندگی ما نفوذ کرده است. بیماری همه گیر که برخی از باشکوه ترین شهرهای جهان را به زانو درآورده است. کرونا ویروس کشنده می کشد و به جلو حرکت می کند و اقدامات بعدی که توسط رهبران جهان برای مهار این مشکل صورت گرفته است، در بسیاری از افراد و جوامع بدترین وضعیت را به همراه داشته است. افرادی هستند که با تمام وجود مخالف اندیشه «قرنطینه» یا خانه نشینی هستند، زیرا آن را تضمین رکود اقتصادی جهانی می دانند. برخی آشکارا ابراز داشته اند که خیلی بیشتر از اینکه اجازه دهند اموال و سود های گران بهاشان به زمین فرو رود، خواهان قربانی کردن چند میلیون انسان مانند گوسفند در کشتارگاه هستند. این یک فکر بیمار ناشی از سرمایه داری است.
بنابراین به راحتی می توان فهمید که چرا مردم عادی بعد از دیدن Platform اکنون همه عصبانیت خود را بروز می دهند. تاریخ انتشار این فیلم ممکن است کاملاً تصادفی باشد، اما این یک بازنمایی خام از آنچه در حال حاضر در جهان اتفاق می افتد است. این Platform یک فیلم عالی نیست (و بعداً به آن خواهم رسید)، اما با پایان یافتن آن، مطمئناً شما یک درد شدید در قلب خود احساس خواهید کرد به دلیل اینکه خیلی سخت کارگردان Galder Gaztelu-Urrutia احساسات درون آن را می کوبد. فرض یا طرح ساده است. شخصیت گورنگ در یک اتاق بتونی بدون هیچ نور درخشانی از خواب بیدار می شود. در مرکز اتاق کف و سقف یک سوراخ مربع شکل بزرگ وجود دارد. گورنگ از طریق سوراخ، اتاقهایی را که مشابه اتاقهای خود، در بالا و پایین قرار دارد، در طبقه های بی شماری مشاهده می کند - صدها نفر، شاید هم بیشتر. هر اتاق شامل دو نفر است. همراه گورنگ پیرمردی به نام تریماگاسی است. اکنون، در اینجا جایی است که همه چیز به طور واقعی تر جلب توجه می کند. هر روز، سکویی غذایی پر از ظرافت های بی نظیر از طبقه بالایی به سمت پایین حرکت می کند. مشکل این جاست که این میز پر از غذا برای هر طبقه مجزا نیست بلکه همان سکو به طبقه دوم و سپس سوم و سپس چهارم و تا پایان می رود. (توجه سریع به یک نکته: به هر طبقه فقط چند دقیقه زمان برای غذا خوردن داده می شود. و نمی توانید غذا را از روی سکو خارج کنید و بعداً آن را نگه دارید، زیرا کشته می شوید.)
وقتی این سکو به طبقه 48 و گورنگ می رسد، آنچه باقی مانده است قراضه های منزجر کننده ظروف دست کاری شده - گوشتی که به استخوان های خود رسیده است، و یک بطری شراب ناتمام است و بس. این لحظه منظره ای دلخراش است، آینه ای از دستشویی رستوران پشت کوچه. اما این برای گورنگ معقول نیست. چرا که مثلاً وقتی این سکو به طبقه 70 برسد، آن چه شکلی خواهد بود؟ در این گودال در آغاز هر ماه، در یک طبقه جدید از خواب بیدار می شوید - می تواند بالاتر یا پایین تر باشد. پیام فیلم پلتفرم چیز ظریفی نیست. صادقانه بگویم، حتی سعی نمی شود که باشد. اگر هر طبقه فقط آنچه را که لازم است بخورد، اگر فقط برای رفع گرسنگی خود بخورند، غذای کافی برای همه فراهم می شود. اما اینگونه سیستم چیز درستی نیست. چرا که این پلتفرم اصلا انسانی نیست. زیرا، مردم در طبقات بالای گودال، بدون اینکه در دنیا خود دغدغه کفپوشهای زیرشان را داشته باشند، چرت می زنند و غرق در لذت خود می شوند. البته افراد پایین گودال نیز با تغییر طبقه همین کارها را انجام می دهند، و سیستمی را تقویت می کنند که زمانی از آن متنفر بودند.
این فیلم تنها یک "گفتار" تکان دهنده نیست، بلکه در آن پیامی وجود دارد. این اثر تریلر پر هیجانی است که با تصاویر مزاحم روح و روان شما را درگیر موضوع می کند. یک مونتاژ از نظر هنری منزجر کننده در فیلم وجود دارد که باعث می شود قلب شما تا انتها غرق در دهانتان شود، و به تمام زمانهایی که ممکن است شما نیز درگیر آن شوید فکر کنید. البته فیلم نا امید کننده هم نیست. کارگردان و فیلمنامه نویسان به شما می گویند که امید زیادی برای بشریت باقی مانده است. یک نکته امید بخش: وقتی از کورنگ پرسیده شد که چه کالایی را می خواهد با خودش به سلول ببرد، او کتابی را انتخاب می کند، نه اسلحه، این بهترین امید ما خواهد بود. اما، این سیستم بدون فداکاری در طول مسیر قابل تغییر و شکسته شدن نیست. شاید خونریزی هایی به وجود بیاید. شاید مرگ و میرهایی رخ دهد، که بسیاری از آنها در زنجیره پایین مردم خواهند بود. و شاید آن مرد با کتاب ممکن است مجبور شود حداقل برای مدتی میله فولادی را انتخاب کند تا واقعاً اوضاع تغییر کند.
فیلم Platform یک تریلر با موقعیت مکانی منفور است که نمی توانست در یک زمان عالی تر به وجود بیاید. بنابراین، چه چیزی مانع از بزرگ شدن بیشتر فیلم می شود؟ از پرده دوم فیلم به دور تکرار می افتد. این فیلم تقریباً مانند یک ایده ابتکاری برای یک فیلم کوتاه است که به یک اثر 90 دقیقه ای کشیده شده است. برخلاف فیلم خوب Snowpiercer بونگ جون هو که که یک موضوع مشابه را به شکلی عالی به فیلمی بلند بدل کرد. در آنجا، فیلمساز توانای کره ای مجموعه های اکشن خارق العاده ای را ساخت که منحصر به فرد و به یاد ماندنی هستند. این فیلم همچنین مملو از لحظات درخشان درام و کمدی و همچنین شخصیت هایی با عمق بود. در واقع آن فیلم دارای سفر بسیار جالب توجه بود.
این پلتفرم به خودی خود شخصیت ندارد، فقط افرادی که ایده آل گرا هستند را به نمایش می گذارد یا سیستم های اعتقادی خاصی را نشان می دهد که توسط کالای مورد نظرشان محصور شده اند. اکثر مردم اسلحه می آورند. و زن تنهایی یک سگ دارد. همانطور که گفته شد، گورنگ که به عنوان شخصیتی مسیحایی به نظر می رسد (فکر نمی کنم حادثه ای باشد که او به مانند مسیح به نظر می رسد)، دارای یک کتاب است. این فیلم با Snowpiercer نیز تفاوتهای بسیار بیشتری دارد. برای مثال موارد دیگری برای تفکر بیشتر در پلتفرم وجود دارد، و همچنین تصاویری برای نمایش لذت بردن پوچ و تفکیک نابرابر. و شاید این همان جذابیت مورد نیاز برای The Platform باشد. این نشان می دهد که پاسخ، بعضی اوقات، واقعاً ساده نیست. آیا ما در این زنجیره گودال کجا قرار خواهیم گرفت؟!
