نقد فیلم Onward - به پیش

در طول سال ها، پیکسار فیلم های بسیار خوبی را به ما هدیه داده است، که نام بردن از آنها خاطرات زیادی را برای ما زنده می کند. پیکسار استاد خلق داستانها و دنیاهای پیچیده است که در عین ارتباط با همه تخیلات را نیز شکوفا می کند. باید بگویم که اصالت آثار پیکسار بوده که باعث ماندگاری آنها به مدت چندین دهه شده است. مهم نیست فیلم های آنها کوچک باشد یا بزرگ، آن چه در این آثار مهم است، جهانی می باشد که احساس بزرگی از زندگی را به بیننده ارائه می دهند. برای مثال اتاق خواب یک پسر بچه در فرانچایز داستان اسباب بازی ها، اکوسیستم کَف اقیانوس در جست و جوی نمو، زمین دوره ژوراسیک در دایناسور خوب، و فضای درون ذهن و مغز یک کودک در درون و بیرون همه نمونه یک جهان سازی احساسی بی نظیر هستند.

نقد فیلم The Hunt - شکار

"شکار" ممکن است جدید و بحث برانگیز باشد، اما داستانهایی درباره انسانهایی که بشرِ زنده را برای ورزش و تفریح شکار می کنند، در سینما چیز جدیدی نیست؛ چرا که در سال ۱۹۳۲ ما شاهد فیلم The Most Dangerous Game ساخته ایروینگ پیکل و ارنست بی شوودسک بوده ایم و تا به امروز تولید چنین آثاری وجود داشته که در آن ما شاهد شرور هایی هستیم که صفات انسانی را پاک از دست داده اند. در وقع شکار هم برداشتی آزاد از داستان کوتاه خطرناک ترین بازی می باشد. هر چند تصور و فرض نمی شود، تماشای قاتلانی روانی که مردم فقیر را می کشند هیجان داشته باشد، اما شکار و پروسه شکار کردن در این فیلم چیز هیجان انگیزی به نطر می رسد. و البته همیشه شکافی عمیق در بدنه شکارچی یا شکارچی ها وجود دارد. شاید شکار ساخته کریگ زوبل کمی پیچیده تر از یک تریلر اکشن باشد، اما کماکان فرمول فیلم خبر از یک تیم انسانی می دهد که سعی در کشتن یکدیگر دارند. عده ای انسان ناگهان در میدان جنگ و نزدیک یک جعبه سلاح از خواب بیدار می شوند. آنها زودتر از آنکه گلوله ها شروع به پرواز کنند، خود را مسلح می کنند و می فهمند که داستان های "مانورگیت" بسیار واقعی هستند. اما احتمالاً می خواهید بدانید "Manorgate" مطرح شده در فیلم یعنی چه: یک تئوری توطئه گرا در مورد گرایش سیاسی راست وجود دارد که ادعا می کند لیبرال های ثروتمند محافظه کاران سنتی را ربوده و اجازه می دهند آنها در یک محیط باز رها شوند و سپس آنها را شکار می کنند.

نقد فیلم The Invisible Man - مرد نامرئی

 

بیشتر اوقات وقتی که فیلم تماشا می کنیم، مدت زمان زیادی طول می کشد تا ما کاملاً درگیر در دنیای آن اثر شویم. در این شرایط ذهن ما تمایل دارد در کسری از ثانیه شخصیت ها و دنیای اثری که تماشا می کنیم را پردازش کند، اما گاهی این پروسه حتی بیشتر هم طول می کشد. اما از طرفی دیگر ممکن است هر چند وقت یک بار ما فیلمی را با یک صحنه افتتاحیه مشاهده کنیم که به طرز موذیانه ای کارگردانی شده است، اینجا است که ما بی درنگ با یک سیلی به صورت خود مواجه می شویم، یا بهتر است بگویم مستقیم وارد واقعیت ماجرای فیلم می شویم. مثال چنین افتتاحیه هایی را می توان در شوالیه تاریکی، پدرخوانده و حتی شبکه اجتماعی دید. افتتاح فیلم The Invisible Man ممکن است به اندازه فیلمهای گفته شده نمادین نباشد، اما مطمئناً ما را با جهنمی تاریک و ترسناک روبرو می کند که نمای کلی فیلم را برای بیننده روشن می کند.