فیلمی بی ضرر و لذت بخش، مناسب برای خانواده!
این ممکن است یک عقیده غیرقابل انکار باشد، اما در واقع من یقین دارم که فشار های اینترنتی پیرامون تغییر ظاهر سونیک باعث شد جف فوولر و پارامونت بر روی سونیک خارپشت دقت بیشتری به نسبت نسخه اولیه انجام دهند، اما از جهتی این اتفاق چیز خوبی هم نیست که با یک تریلر و خواست مردم سازندگان دچار ترس از نتیجه شوند و به طور کلی اثر اولیه را دگرگون کنند. البته این باعث این نشود که فکر کنید من طرح اولیه سونیک را دوست داشتم! نه به هیچ وجه این گونه نبود. در نسخه اولیه سونیک به نظر هیولایی بود که با ابزار رایانه های ابتدایی بقال سر کوچه طراحی شده بود. و این ضعف بزرگ از ساده گرفتن کار توسط سازندگان حکایت داشت. اما به هر حال من قصد تحقیر تیم تولید را نیز ندارم. البته از حق نگذریم که تغییرات در طراحی سونیک بسیار مناسب و درست صورت پذیرفتند. اما در حالی که سونیک اصلاً فیلم بزرگ و یا نبوغانه ای نیست، اما کاملاً معلوم است که چقدر بازی اصلی را دوست داشته است. همچنین فیلم به عنوان یک کمدی خانوادگی ساده انگارانه نیز بسیار سرگرم کننده است. لایو اکشن های کمدی ماجراجویانه که کاملاً به نقوش CGI وابسته هستند، همواره بین مخاطبان طرفدار داشته اند، اما نگرش منتقدان به این آثار همواره منفی بوده است، مثل فیلم های چون اسمورف ها و آلوین و سنجاب ها. اما این فیلم به واسطه شخصیت بسیار کم نظیر خود یعنی سونیک، با آن فیلم ها متفاوت است.
در مورد این فیلم باید بگویم که من از نحوه برخورد سازندگان با سونیک شگفت زده شدم، و در واقع این برای فیلم بسیار مناسب است. سه نوع "فیلم کودک" وجود دارد. نوعی که معمولاً دیزنی/پیکسار تولید می کنند (شگفت انگیزان، داستان اسباب بازی، درون و بیرون). این فیلم ها، در حالی که در درجه اول به کودکان اختصاص داده می شوند، اما دارای تفاوت های فکری اندیشی هستند و همچنین حاوی مضامین عمیق تر و شوخی های گاهاً بزرگسالانه برای مزه کردن طیف وسیع تری در نظر گرفته می شوند. همچنین ما نوعی دیگری از فیلم های کودک نوجوان را داریم که فوق العاده احمقانه هستند. حتی نیامده به پرده می توان شکست آنها را پیش بینی کرد، که شامل کمدی های بی ایده نوجوانانه و گاهاً اکشن می شود، مثل فیلم ایموجی و نسخه جدید دولیتل با بازی رابرت دونی جونیور. اما سونیک خارپشت در دسته سوم قرار می گیرد. این دسته شامل فیلم هایی است که برای بزرگسالان صرفاً از یک اثر سرگرم کننده پیشی نمی گیرد، اما برای بچه های آنها حکم یک انفجار بزرگ انرژی را دارد، آن هم وقتی شاهد سونیکی می شوند که با یک جیم کری جذاب درگیر یک مبارزه آتشین می شود، و این در حالی رُخ می دهد که به شعور و منطق آنها نیز اهانتی نمی شود. فیلمنامه با فهم درست مخاطب اصلی اش، تمرکز خود را بر روی تمایلات ناخواسته شخصیت پر انرژی سونیک قرار داده است.
فیلم در سیاره جادویی و نوستالژیک سونیک شروع می شود که همین باعث شادی طرفداران عاشق سونیک است. در ادامه سونیک مورد حمله موجودات شیطانی عجیبی قرار می گیرد که بی شباهت به جانوران جنگ ستارگان هم نیستند. و اینجاست که سونیک مجبور است با هدایت سرپرست خود به سیاره دوری به نام زمین فرار کند، آن هم بدون بازگشت. سونیک دوران کودکی خود را در اطراف یک شهر کوچک در آمریکا گذارند، آن هم بدون دیده شدن توسط انسان ها. حالا او در غاری کوچک زندگی می کند و اوقات فراغتش را (که تمام وقت است) به تماشای تلوزیونِ خانه مردم از بین بوته ها و تماشای مسابقات بیس بال محلی از زیر نیمکت ها و خیلی از تفریحات دیگر می گذراند. یک روز او به شکل تصادفی از قدرتش استفاده می کند و همین باعث خراب شدن نظم اطرافش می شود. اینجاست که دولت ایالات متحده یک دانشمند دیوانه را به نام دکتر روبوتنیک، برای شکار موجود اسرارآمیز و بیگانه فیلم یعنی سونیک مستقر می کند. در این بین یک پلیس نیز شریک سونیک در این مبارزه شیرین می شود.
سونیک با صداپیشگی شگفت انگیز بن شوارتز به عنوان یک خارپشت پیش فعال و وِراج که نمی تواند دهان خود را ببندد بسیار دوست داشتنی است. او می ترسد، اما از طرفی نیز خوش حال است که سرانجام در زمین دوستی برای خود یافته است. آرزوهای کودکانه و گاهاً احمقانه او از نکات برجسته فیلمنامه این اثر است. رابطه دوستانه سونیک با شخصیت ارباب دُنات یا همان پلیس قصه منجر به یک سفر جاده ای کوچک همراه با سکانس های اکشن سرگرم کننده می شود که به نظر من بهترین آنها در یک بارِ میان راهی صورت می پذیرد. هنگامی که یک دعوای گسترده در بار آغاز می شود، سونیک از سرعت فوق العاده خود استفاده می کند تا همه افراد درگیر مبارزه را به سبک کوئیک سیلور در مردان ایکس دچار یک حادثه کند. این صحنه شاید به اندازه حرکت کوئیک سیلور در مردان ایکس در روز های گذشته آینده خوب نباشد، اما با این وجود بسیار سرگرم کننده است. شخصیت جیمز مارسدن به عنوان پلیسی علاقه مند به کارش که اتفاقاً به طور تصادفی در این آشفتگی گیر افتاده، جذاب است.
اما با وجود درخشش دیگر بازیگران، بدون شک این جیم کری است که توجهات را به خودش معطوف می کند. شاید معرفی شخصیت روبوتنیک در ابتدا بسیار ناخوشایند باشد، دقیقاً مانند آنچه در تریلر مشاهده می کنیم. اما جیم کری در نقش دکتر روبوتنیک لحظه به لحظه رشد می کند. اجرای تیپیکال عالی و کارتونی کری که با منبع اقتباسش هم خوانی دارد، کاملاً چون یک اهرم مغناطیسی بیننده را جذب می کند. واقعیت این است که اجرای بی نقص او ما را یاد خاطرات دوران اوج جیم کری در ایس ونچورا و ماسک می اندازد. به جرات می گویم، جیم کری بهترین کمدین فانتزی کارتونی و افسانه ای موجود در سینما است.
کُلیت فیلمنامه سونیک به شدت ساده و گاهاً مشکل دار است. برای مثال در اوایل فیلم وقتی شخصیت تام با بازی مارسدن با سونیک همکاری می کند، به عنوان تروریست و دشمن دولت شناخته می شود. اینجا سونیک به عنوان تهدیدی برای تمام بشریت یا چیزی شبیه به آن شناخته شده است. حالا تام تبدیل به یک مرد تحت تعقیب می شود و چهره اش در هر کانال خبری منتشر می شود. از طرفی دکتر روبوتنیک برای جذب این دشمن توسط دولت ایالات متحده استخدام شده است. خوب چنین محتوایی در فیلمنامه هیچ گونه تنش چشمگیری ایجاد نمی کند. چالش بزرگ سازگاری بازی های ویدئویی با قلمرو سینمایی، بندرت باعث بروز زیبایی شناسی یا ایجاد تنشی واقعی بوده است، اما سونیک با وجود ضعف در فیلمنامه توانسته برای ۹۰ دقیقه به اندازه کافی بیننده را پای فیلم نگاه دارد. اما چرا؟! همانطور که ابتدا گفته بودم روی کاغذ سونیک فیلم هوشمندی نیست، اما نویسندگان فیلم یعنی پت کیسی و جاش میلر تصمیم گرفته اند که تمرکز خود را به دور از جزئیات و مشخصات طرح، به سمت کاراکتر سونیک و شوخ طبعی موجود در او میل دهند. در طول فیلم شاید دو خط فیلمنامه دارای اصول و قواعد ساختاری شاهد نباشیم که بتوان از آن به عنوان نکته شاخص یاد کرد. اما از طرفی دیگر شاهد صحنه های فراوانی از کمدی سرخوش با یک شرور کارتونی به شدت ساده اما دلنشین هستیم. به نظر من بررسی سونیک در همین میزان کافی باشد. من می دانم که سوال از حفره های فیلمنامه سونیک مانند زگیلهایی هستند که ذهن مخاطب اصلی فیلم را درگیر خود نمی کنند، و این واقعیت مرا آزار نمی دهد.
من همچنین تعجب می کنم - و این یک انتقاد نیست بلکه فقط یک سؤال است - وسواس هالیوود با گنجاندن شخصیت های انسانی در این داستان ها چیست؟ آیا بخشی از قانون های نانوشته سینمایی است؟ بهترین قسمت فیلم سونیک خارپشت، آن لحظات در پنج دقیقه ابتدای فیلم در سیاره سونیک و سپس آشنایی با فضای کنونی شخصیت اوست، در این زمان ما شاهد شخصیت و فوران نکات شیرین هستیم. اما در پایان باید بگویم سونیک فیلمی است که باید آن را ببینیم. زیرا فیلم یک اقتباس جالب از بازی ویدیویی است. این اقتباسی است که احساس می کنم باید طرفداران بازی ها را خوشحال کند و برای خانواده هایی که شاید با مواد منبع فیلم ناآشنا باشند کاملاً مناسب باشد اگر می خواهید سرگرم شوید، سونیک را تجربه کنید.
