فیلم جوجو خرگوشه اثری نه چندان جدی درباره موضوع بسیار جدی نازیسم است. داستان فیلم در مورد جوجو، یک پسر ۱۰ ساله است که می خواهد یک نازی ایده آل برای پیشوا یا همان رهبرش باشد. جوجو اتاق خوابش را با پوسترها، شعارها و موعظه های پیشوا تزیین کرده است، و فراتر از آن در خفا و تخیل آدولف هیتلر دوست، مشاور و قهرمان اصلی اوست. تخیلات این پسر بچه در فضای مه آلود نزدیک به پایان جنگ جهانی دوم، واقعاً چیز تاریکی است، چرا که او تنها ده سال دارد و تا بزرگسالی فاصله زیادی دارد اما تحت پروپاگوندای نازی ها او در همین سن یک سرباز سرزنده است. جوجو و دوستان هم سن و سالش برای آموختن نحوه مقاومت در برابر دشمن باید به یک اردوی خاص بروند جایی که ماجرای فیلم از آنجا شروع می شود.
اما در این فیلم ما بار دیگر شاهد نبوغ اثبات شده وایتیتی در استفاده و کشف کودکان درخشان هستیم، اینبار نوبت رومن گریفین دیویس فوق العاده برای ایفای نقش عالی جوجو متعصب اما دوست داشتنی رسیده است. نقش شخصیت جوجو برای این پسر کار دشواری است، زیرا او بیشتر فیلم را با ستایش هیتلر و نفرت خاصی نسبت به دشمنان او سپری می کند، و حفظ تعادل برای چنین نقشی واقعاً سخت است اما او این کاراکتر را به بهترین شکل درآورده است. پرداختن به یک موضوع سیاسی و تاریخی آن هم با لطافتی این چنین شیرین و بکر، تنها از امثال وایتیتی بر می آید. پرداختن و به چالش کشیدن بی هویتی و نفرت آن هم از درون خود نفرت کاری است که تایکا وایتیتی توانسته در فیلم جوجو خرگوشه آن را به نمایش بگذارد. به هر حال، فیلم به همان اندازه که خنده دار است، وحشتناک و احساسی نیز هست. کارگردان Taika Waititi این فیلم را بر اساس رمان تحسین شده Caging Skies ساخته است، و به نظر من شخص وایتیتی فرد مناسبی برای گفتن داستان است. تا فراموش نکرده ام باید بگویم استعداد های بازیگری فیلم خلاصه به یک نام نیست بلکه توماسین مکنزی نیز در غالب نقش السا و همچنین آرچی یاتس در نقش یورکی در این فیلم درخشیده اند. شیمی شگفت انگیز بین این بازیگران نوجوان در حالی که شخصیت های آنها درهم مخلوط می شود، و شروع به بازیابی انسانیت می کند، واقعا شگفت انگیز است.
شاید تا به امروز این فیلم بهترین فیلم جناب وایتیتی نباشد، اما برای من این اثر تا به اینجا بهترین فیلم سال است. جوجو خرگوشه بسیار خوب است، آنقدر خوب و زیبا نوشته شده که من نمی توانم تصور کنم واقعاً این اثر وایتیتی خواب است یا واقعیت. تحول و سفر درونی جوجو بتزلر برای کشف واقعی تاریکی و زشتی چیز جالب و دوست داشتنی است، و نحوه رسیدن او به آنجا زیبایی این فیلم است. جوجو پسر خوبی است که شستشوی مغزی شده است، اما رسیدن او به فهم درستی از واقعیت ماجرا، چالشی است که فیلمساز با آن دست و پنجه نرم کرده است. رابطه جوجو با مادرش و هیتلر تخیلی و برخورد پیشوا، مادرش و جوجو با دختر یهودی داستان تاریک و طنز فیلم را پر شور تر کرده است. اما ستاره واقعی فیلم - با این حال - وایتیتی است. اما چرا؟ زیرا وقتی در فیلمی موضوع اصلی کاوش در مورد چیز های عمیق اما بسیار عجیب و غریب انسانی باشد، هیچ کس بهتر از وایتیتی نمی تواند آن را ارائه دهد. شاید تایکا از نظر خیلی ها بهترین نباشد، اما نام او را به هرکسی که با فیلم هایش آشنا باشد بگوید، فوری لبخندی روی صورتش سبز خواهد شد. او حال مردم را کاملاً خوب می کند. فیلم Jojo Rabbit تصویری از یکی از وحشتناک ترین دوران تاریخ بشری را با هنرمندی تمام نشان می دهد. فیلم اکتشافی در انسانیت و بشریت است؛ اما با این بینش که وقتی ما انسانها در بدترین وضعیت خود هستیم، اغلب در بهترین حالت خود نیز هستیم. این خلاصه ای از محتوای جوجو خرگوشه بود. این اثر نیز مانند همه فیلم های وایتیتی لبخندی بر چهره شما خواهد گذاشت.
همچنین لازم به ذکر است که جوجو خرگوشه بدون شک، یک فیلم خانوادگی واقعی است. نگاه کارتونی و کمدی اسلپ استیک گونه وایتیتی به نازی ها بی نظیر است، و همچنین بعضی از صحنه های فیلم جزء بهترین لحظات طنز و احساسی امسال هستند. مطمئناً، JOJO RABBIT به ذائقه هر کسی خوش نخواهد بود، اما این یک اثر باهوش و با ذکاوت است که غالباً از ابتدا تا پایان درخشان عمل می کند.