فیلم های فرشتگان چارلی با بازی کامرون دیاز، لوسی لیو و درو باریمور که در اوایل قرن ۲۱ بر پرده های سینما آمدند، آثار خوبی نبودند. اما حداقل آنها به طرز غیر قابل انکاری سرگرم کننده بودند، و ما را دعوت کردند تا بخشی از سواری مزخرف آنها باشیم. اساساً در میان فرنچایز هایی که هنوز در حال پیش روی هستند، فرشتگان چارلی یکی از عجیب ترین و معمولی ترین آنها می باشد. در ابتدا فرشتگان چارلی یک برنامه تلوزیونی در دهه ۷۰ میلادی بود که بحث های شدیدی درباره مستاجرین فمینیستی (یا نه چندان فمینیستی) آن ایجاد کرد. اما در سینما رویکرد این فیلم چیزی جز دو کلمه نبود، جاسوسان زن. فرشتگان چارلی فرصتی غم انگیز برای واژگون کردن یک ژانر اغلب جنسی(جیمز باند) به نام جاسوسی است، در واقع این برند به شما امکان می دهد از انجام کارهای جاسوسی زنانه لذت ببرید. نسخه سال ۲۰۱۹ فرشتگان چارلی چیزی بین یک دنباله و ریبوت است که خوشبختانه فیلمی با محور خانمها نیست بلکه به طور عظیم پسران پیش از بلوغ را هدف قرار داده است. متاسفانه این یک آشفتگی کامل است، آشفتگی که برای عبور از آن حتی یک شعار هم ندارد. اما به جای آن چند زن با پوششِ کم دارد که از قضا کریستین استوارت و نائومی اسکات هم جزئی از آن هستند.
فرشتگان چارلی جدید سالها پس از وقایع فیلم های قبلی با یک صحنه تا حدودی سرگرم کننده آغاز می شود، اما این سکانس ابتدایی خوب است، ولی چیزی که به درد داستان بخورد به ما نمی دهد. این ناتوانی در ایجاد تنش و روایت درست از دل یک سکانس اکشن سرچشمه گرفته از کارگردانی بد الیزابت بنکس است. اساساً خبری از یک ریتم درست در فیلم و فیلمنامه نیست. شوخی های نادرست و فمینیستی همه یک بعدی و لَنگ هستند؛ و بهتر از این را بارها دیده ایم. وقایع فیلم بی شباهت به آثار الکی خوش دیزنی نیست، از آهنگ ها گرفته تا اکثر بازی ها همه معمولی و دم دستی هستند. گفتن اینکه مارک Charlie's Angels یک میدان نبرد فمینیستی است که به شدت مورد بحث و گفتگو است، بیانیه ای بدیهی است، اما ورود به این میدان یک آشنایی ساده با آثار این مُدلی را نیاز دارد. اما فیلم تنها می داند که این عرصه یعنی فمینیسم دارای جنگ سختی است، همین و دیگر هیچ.
فرشتگان چارلی نه کاملاً طنز است، نه یک جاسوسی سرگرم کننده خاص است و نه تلفیقی درست از همه اینها، بلکه یک اکشن زن محور است که به هر حال جوک هایش را هم این وسط به خورد بیننده می دهد. و همچنین نشان می دهد موقع نوشتن فیلمنامه چه اندیشه کوچکی پشت آن بوده است. برای ارائه تعریف کوچکی از فیلمنامه فرشتگان چارلی باید بگویم: بچه های خوب فیلم به نظر می رسد آدم های بدی هستند که باز به نظر می رسد آدم های خوبی هستند که آخر هم نشان می دهند افراد بدی هستند. همه اینها بسیار تعجب آور است، نه به این دلیل که پیچ و تاب ها کاملاً هوشمندانه نوشته شده اند، بلکه به این دلیل که نویسنده این اتفاقات با خودش فکر کرده با نوشتن این حوادث خیلی خفن است. نویسنده در فیلم در تلاش بوده آنچه ذاتاً منطق مغزی بیننده به حساب میاید را زیر سوال ببرد. بسیاری از فیلم فقط شامل دخترانی می شود که در حال گردش و دویدن هستند.
کریستن استوارت و نائومی اسکات دو دلیل برای خراب شدن فیلم نیستند. چرا که استوارت عالی است! او کاریزما و جذابیت کافی را دارد، در واقع او تنها کسی است که درک درستی از فیلم دارد، به عنوان یک مامور رها قابل باور است و جنس بازی اش حتی بدون نگاه مردانه مسموم کننده است. او همچنین به نظر می رسد تنها کسی است که حداقل با یک آگاهی درست از جنس فیلم نقشش را پذیرفته است. نائومی اسکات قدرت و اعتماد به نفس شدیدی را که ما در علاءالدین دیدیم برای بازی کردن به عنوان یک دختر ساده و بی تکلف به این اثر هم وارد کرده است. در نهایت فرشتگان چارلی فیلمی است که کمتر فکر می کند و باعث می شود شما هم کمتر فکر کنید.