نگاهی به فیلم پام اسپرینگز (Palm Springs)
"بازی با فرمول و ایده آشنای فیلم روز گراندهاگ، البته با چاشنی انرژی مبتذل و پیچ و تاب هایی سرگرم کننده" داستان فیلم پام اسپرینگز بسیار ساده و سر راست است، وقتی در یک حلقه زمانی خاص و بی پایان گیر می کنیم، چه کنیم که زندگی تکراری ما پویایی یک زندگی سرزنده را داشته باشد؟! سازندگان این اثر فرض کرده اند همه روز گراندهاگ را قبلاً دیده اند و با ایده درگیری با حلقه زمانی آشنا هستند، بنابراین آنها به جای تمرکز روی چرایی رخداد حلقه زمانی، به زندگی شخصیت ها در حلقه زمانی تمرکز کرده اند. پام اسپرینگز یکی از آن موقعیت های نامتناهی است که ممکن است، اگر نمونه اش را ندیده اید، حداقل شاید درباره آن شنیده باشید. این فیلم مانند روز گراندهاگ یک پیام عاطفی و احساساتی با چاشنی ابتذال سبک زندگی هالیوودی در مورد ارزش بلوغ و خود شناسی و مراقبت از افراد پیرامونی انسان هاست. شخصیت های این اثر در راستای خودشناسی، به وسیله حلقه زمانی با بحران های وجودی خود درگیر هستند، و این درگیری گاهی وارد لحنی کارتونی نیز می شود. با این اوصاف این اثر قبل از هر چیزی یک کمدی رمانتیک واقعی است. پام اسپرینگز بسیار سریع با 90 دقیقه کارآمد و تراکم فوق العاده زیاد مکالمه های مهیج و لحظه های پویا به جلو حرکت می کند. این داستان ممکن است آشنا باشد، حداقل برای کسانی که یا با (Groundhog Day) بزرگ شده اند، یا ریف های مدرنی مانند Edge of Tomorrow یا Happy Death Day را تجربه کرده اند. اما تفاوت پام اسپرینگز با این آثار در اجرای تازه و بازیگوشانه آن در فرمول گنجانده شده است. با این حال، آنچه پام اسپرینگز را بیشتر از همه برجسته می کند، بازیگران آن و شیمی بزرگی است که آنها با اجرای خود نشان می دهند. اندی سامبرگ خنده دار است، کریستین میلیوتی عالی است و به بمب انرژی فیلم تبدیل می شود و جی کی سیمونز همیشه برنده ماجرا است.
